مانده ام

              تنها

                       می شمارم لحظه ها را و می شنوم جیغ مرگ زمان را.

در انتظارم تا الهه ای آید و نور بپاشد بر قلب هایی نفرین شده

... سیاهی است که نور را در بطن خود تاریک کرده.

می شنوی صدای گریستن آن مرد را که می گرید برای ما ـ من و تو ـ

آدینه ها ؛

                  چشمانش خیس است و دستانش سرد

                                                                              از زمستان قلب من و تو

... و ما می خندیم؛  به دروغ ها که مرگ های کمرنگی هستند

                                                                                                 و ما آنان را زندگی می خوانیم.

کجاست قلب هایی که روشن بودند و دل هایی که بوی یاس می دادند ...؟!

کجاست چشمانی که ستارگان درخیسی شان می دویدند و بی اشک ناتمام بودند ؟!

... و من درجستجویم تا بشکنم قلبی را که سنگ را  رسوا می کند؛

من از قبرها  عطر سیب می شنوم ...

خجسته باد این روز پربرکت که دست هایم گریبان انتظار است.

                                                                                                                        نرگس