این بازگشت چه زمانی است؟

 

بسم الله الرحمن الرحیم

السلام علیک یا اباعبدالله

السلام علیک یا اباالفضل العباس

السلام علیک یا اباصالح المهدی

 

این بازگشت چه زمانی است؟

از ما می‌پرسند و همه از یکدیگر می‌پرسیم، که این بازگشت چه زمانی خواهد بود؟

کـی می‌شود ما انسان‌ها به این تفاهم اجتماعی برسیم؟

کی می‌شود دیگر مکر و خیانت و دروغ و ظلم نبینیم؟

پـاسخ یک کلمه است: هر گاه خودتان بخواهید! آری، هرگاه خودتان بخواهید، ای مؤمنین!

مگر خدای تعالی نمی‌فرماید: « وَتُوبُوا اِلَی اللَّهِ جَمِیعًا اَیُّهَا المُؤمِنُونَ لَعَلَّکُم تُفلِحُونَ»؟[1]

مگر خدای تعالی فلاح و رستگاری را در همین آیه شریفه، به شرط بازگشت همگانی ما نفرموده است؟

آری، شرط رستگاری، توبه به سوی خدا است و توبه  به سوی خدا، از سوی انسان است و خدا منتظر توبه و بازگشت ما است؛ نه آن‌که ما بگوییم، ما منتظریم خدا به سوی ما بازگردد که خدای تعالی با کلامش، با پیامبرش و با حجت و امام زمانی که به ما عنایت فرموده، قرن‌ها است و هر روز است که به سوی ما بازگشته است و آغوش محبت خود را به روی ما باز کرده و در انتظار توبه نصوح ما است، در انتظار بازگشت مؤمنین به سوی امام زمان علیه السلام  است، در انتظار پایان غفلت آنان از حجت خدا است، در انتظار روزی است که مؤمنین همه با هم، چـون بـنی اسرائیل که در غیبت حضرت موسی علیه السلام  به سوی خدا ناله زدند و ظهور حضرت موسی علیه السلام  را خواستار شدند، به سوی خدا ناله بزنند و ظهور مولایشان را طلب کنند.

آیا هیچ توبه کننده‌ای را دیده‌اید بگوید خدا باید خودش کار را درست کند و از دست من کاری ساخته نیست و به سبب فریب شیطان، تصور کند توبه برای زمان‌های آینده است؟!

نه، هرگز، توبه کننده باید خودش هرچه زودتر دست به کار شود و به سوی خدا ناله کـنـد، انـابـه کـنـد،‌ اشـک بـریـزد و عفو پروردگارش را خواستار شود.

ایـنک مؤمنین عصر غیبت کبری نباید بـگـویـند خداوند خودش باید ظهور امام زمان علیه السلام  را برساند و هنوز خیلی مانده زمـان ظـهـور برسد، که این سخن فریب شـیـطـان اسـت که همیشه کوشیده است توفیق توبه را از انسان‌ها بگیرد.

شیطان القا می‌کند که حالا، حالاها وقت ظهور نیست و ظهور در آینده اتفاق خواهد افتاد، آینده‌ای دور، اما این یک فریب بیش نیسـت، تا "توبه اجتماعی" مؤمنین را به تعویق بیندازد.

مـؤمنیـن و منتـظرین فرج نباید راضی باشند که حتی یک روز و یا یک لحظه، ظهور حضرت بقیةاللّه ارواحنا فداه  به تأخیر بیفتد؛ هـمـچـنــان‌کــه در دعـای شـریـف فـرج می‌خوانیم‌: >الهی عظم البلاء و برح الخفاء ... (تا آن‌جا که) ففرج عنا بحقهم فرجاً عاجلاً قریباً کلمح البصر او هو اقرب من ذلک ...> :<خدایا فرج و ظهور مولایمان را هر چه زودتر و در یک چشم به هم زدن یا کمتر از آن، برسان ....<

آری ما باید به سوی خدا و امام زمان علیه السلام  باز گردیم،

ما گم گشته و سرگردانیم،

مـا از جـاده و صـراط مستقیم منحرف شده‌ایم و باید بازگردیم و نباید این بازگشت را به تأخیر بیندازیم و از تلاش برای زمینه سازی ظهور آن حضرت باز بمانیم، که این سستی، گناه اجتماعی بزرگی است که جامعه شیعه به سبب غفلت از امام زمان علیه السلام  و فریب‌های شیطان، قرن‌ها است این حرکت را به تأخیر انداخته، در نتیجه ظهور حضرت بقیةاللّه ارواحنا فداه  هزار و صد و چند سال است به تأخیر افتاده و امام عصر ارواحنا فداه  از این گناه بزرگ اجتماعی شیعیان گله‌مند شده و در پیام به شیخ مفید  رحمة الله علیه  این سستی و ضعف را، به آن‌ها یادآور شده‌اند.

 

شیعیان باید پایه گذاران حکومت جهانی امام عصر ارواحنا فداه  باشند

خداوند متعال برای ایجاد نظام توحیدی و عـادلانـه در کره‌ی زمین، مقرر فرموده است، آنان که به امام عصر ارواحنا فداه  ایمان دارند و نسبت به بقیه مردم کره‌ی زمین بیدار هستنـد، همـت کننـد و بـرای ظهور امام عصر ارواحنا فداه ‌تلاش کنند؛ بقیه مردم کره‌ی زمین می‌گویند ما که نمی‌دانستیم در حال حـاضـر امـام زمـانی هست و ما را نجات می‌دهد، لذا او را صدا نزدیم، اما شما شیعیان چرا تلاش نکردید و ما را متوجه آن حضرت نـسـاختید؟ شما که به سخن پروردگارتان ایـمـان واقعی داشتید. خداوند آنان را که سخن خدا را می‌شنوند دعوت به یاری دین خود کرده است، زیرا اکثریت مردم کره‌ی زمین، همانند اکثریت دانش‌آموزان پراکنده در مـحیط مدرسه هستند که هرچه مدیر مدرسه آنان را صدا می‌زند، جز چند نفری که صدای مدیر را می‌شنوند، بقیه دانش‌آموزان مشغول بازی‌های خود هستند و اصلاً چیزی متوجه نیستند.

آنـان کـه سـخـن حـجـت خدا، حضرت بقیةاللّه ارواحنا فداه  را می‌شنوند و به او اعتقاد دارند و نام خود را شیعه و پیرو آن حضرت گذاشته‌اند، باید بکوشند تا مدرسه نظم خود را باز یابد.

آنان باید دست به دست هم دهند و شیعیانی یکپارچه شوند و امام زمانشان را یاری دهند.

آنـان بـایـد، طبق سفارش آن حضرت، دل‌هایی یکپارچه داشته باشند، یکپارچه در یاری و وفاداری به آن حضرت.

آنان باید به سوی خدا توبه اجتماعی کنند و از نـعـمـتی که خداوند به آنان مرحمت فرموده، یعنی اتحاد و یکپارچگی در راه یاری آن حضرت، بهره جویند.

آنان باید در هر صبح و عصر مولای خود را صدا بزنند، زیرا به او اعتقاد دارند و می‌دانند مولایشان آنان را می‌بیند. شیعیان نور امام زمانشان را در قلب خود و در زندگی خود حس می‌کنند و دل‌هایشان به سوی او متوجه است و  قلوب آن‌ها به عشق و یاد او در سینه می‌تپد.

شـیـعـیـان، امید امام زمان علیه السلام  برای اصلاح بشر هستند.

شیعیان، دست امام زمان علیه السلام  برای یاری دین خدا هستند.

شیعیان، فداکارانی هستند که در هر کجا که باشند، نور هستند و اخلاقشان نور است و راه را به دیگران نشان می‌دهد.

شیعیان در هر صبح با امام زمانشان عهد می‌بندند که او را یاری کنند.

شیعیان کسانی هستند که ندای یاری امام زمانشان را بی پاسخ نمی‌گذارند، آن‌چنان که نزدیک سی سال است، ندای نائبان عام آن حضـرت را، در کشـور ایـران، بـی پـاسـخ نگذاشته‌اند و در این مدت از جان و مال خود مایه گذاشته‌اند.

شیعیان، خصوصاً شیعیان ایران، دارای قلبی شکننده در برابر امام زمانشان هستند و چون موم در برابر آن حضرت نرم و متواضع و سربازانی فداکار برای جبهه حق علیه باطل هستند.

شیعیان ایران اگر توبه‌ای اجتماعی به سوی امام زمان علیه السلام  و به سوی خدا داشته باشند و از غفلتی که آنان را تهدید می‌کند بازگردند، دیری نمی‌پاید که موفق به نهضت جهانی زمینه سازی برای ظهور می‌شوند؛ و ظهور و فرج حضرت بقیةاللّه ارواحنا فداه  را به سرعت فرا می‌رسانند؛ چنان‌که فرمود: « اگر شیعیان ما با دل‌هایی یکپارچه و متحد، به عهدشان با ما وفا کنند، سعادت دیدار ما با سرعت و با عجله نصیبشان می‌شود.»


ادامه دارد...

التماس دعا، یا مهدی